Τι περιμένουν τόσοι δρόμοι να τους πούνε οι πινακίδες,

οι πινακίδες έπεσαν, έμειναν οι σημαίες επάνω στα βουνά να ανεμίζουν

και οι ερημίτες σμίξανε στην πρώτη τους γιορτή

τώρα το καθετί έχει και σημασία, έτσι νομίζουν

αυτή η αναμονή ήτανε με αιτία, μ' αφορμή

κι όλοι μπορούν, όταν τ' αδιάβατα πατούν, Θεοί να γίνουν του εαυτού τους,

πολίτες της ζωής τους, σύννεφα τ' ουρανού που δεν σταλάζει

και δύτες του ενδόμυχου βυθού, του πλούτου αυτουνού

που ξεσκεπάζει, σαν χέρι μάνας, του χρόνου το ρέμα

και ανασύρει σα ναυαγισμένο σεντούκι της νύχτας,

σαν δέμα, απαστράπτον σε μια λαμπρή ημέρα

ένας αέρας ελαφρύς που αφρίζει, ίσα άμα αγγίζει τα ζαρωμένα κύματα,

τα φωτεινά σου σήματα, τρία σημεία του ορίζοντα, ο φάρος,

το παιδί κι ο γλάρος

κι αργά τα βήματα, ο χρόνος

και το θάρρος.

Thomas S. Άλλα άρθρα του