Πλησιάζει το τριήμερο της Καθαροδευτέρας και όλοι σίγουρα για κάπου ετοιμαζόμαστε, άλλοι κοντά άλλοι πιο μακριά να εξορμήσουμε να φαμε, να πιούμε, να γιορτάζουμε, να ντυθούμε καρναβάλι και γενικώς να ευχαριστηθούμε μια μέρα παραπάνω από ένα απλό Σαββατοκύριακο! Φυσικά προβλέπεται να αδειάζει η Αθήνα, αν και κατά την άποψη ενός φίλου «η Αθήνα ποτέ δεν αδειάζει εκτός αν φύγουν τα 2 από τα 4 εκατομμύρια κατοίκων της». Έστω και με 200.000 ανθρώπους να αναχωρήσουν εγώ πάντως ευχαριστημένη θα είμαι!

Είναι όμως αξιοσημείωτο ότι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο ο κόσμος κοιτά να ξεκλέβει μέρες, Σαββατοκύριακα και αργίες και να φεύγει από την πρωτεύουσα, ειδικότερα το χειμώνα, κάτι που παλαιότερα δεν γινόταν με τέτοια συχνότητα. Και λεω παλαιότερα μιλώντας για μια τριετία πίσω, που ταξίδευα για Σαββατοκύριακο χειμώνα και ήμουν μόνο εγώ και οι νταλικέρηδες στην Εθνική οδό Παρασκευή απόγευμα. Αυτή την εικόνα άρχισα να την ξεχνάω από το ’99 και μετά, που άρχισαν λίγο λίγο τα Σαββατοκύριακα να ξεμυτίζουν οι Αθηναίοι και Περιχωριανοί προς τα εξοχικά (δικά τους ή φίλων). Έτσι φτάνουμε στο (σωτήριο) έτος 2002 όπου φεύγω για Σ/Κ προ 2 εβδομάδων (καμία γιορτή στον ορίζοντα, τίποτε σημαντικό εκείνο το Σ/Κ) και γυρνώντας κόλλησα στην είσοδο των Αθηνών από τα διόδια των Αφιδνών μέχρι την Κηφισιά 45 λεπτά. Για τους μη γνωρίζοντες να αναφέρω ότι Χριστούγεννα και Δεκαπενταύγουστο που θεωρητικά αδειάζει η πόλη και επιστρέφουν μετά ομαδικώς, την συγκεκριμένη απόσταση δεν την έχω κάνει ποτέ πάνω από 6-8 λεπτά.

Δεν ξέρω τι πραγματικά φταιει για αυτές τις μαζικές εξόδους-εισόδους. Μεγάλοι και μικροί, οικογένειες και ζευγαράκια, κανείς δεν κάθεται στο σπίτι του το Σαββατοκύριακο πια. Όλοι όξω σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή είμαστε! Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι οι ρυθμοί της ζωής και της εργασίας μας είναι τέτοιοι τα τελευταία χρόνια, που δεν βλέπουμε την ώρα να «την κάνουμε» και να γεμίσουμε με τις μπαταρίες φορτισμένες. Πίεση, άγχος, κίνηση, κόλλημα, βαβούρα, κόρνες, εργοδότης στραβόξυλο που μας βγάζει το λάδι χωρίς λόγο, σύντροφος άθλιος που και αυτός/η πιθανόν μας βγάζει το λάδι χωρίς λόγο….εεεε δεν θες και πολύ για να σηκωθείς να φύγεις! Ένας απλός καφές και 2 κουβέντες έχουν αρχίσει να φαντάζουν βαρετά αν δεν τα πραγματοποιήσεις εκτός Αθηνών ή εκτός της πόλης που κατοικείς, τελοσπάντων!

Το πρόβλημα με τις μπαταρίες του ανθρώπου και ειδικά του Έλληνα είναι, ότι είναι σαν τις μπαταρίες Νi-Cd που αποκτούν φαινόμενο μνήμης και μετά θέλουν συνέχεια φόρτισμα! Έτσι μας βλέπεις όλους να συζητάμε τι καλά που πέφτουν φέτος οι γιορτές, απανωτά τριήμερα τον Μάρτιο, καλό το Πάσχα κοντά με την Πρωτομαγιά, νάσου και του Αγίου Πνεύματος τον Ιούνιο, εεεε και ο Δεκαπενταύγουστος ωραία πέφτει, αμ την 28η Οκτωβρίου που την πας; Προγραμματισμό στη δουλειά μπορεί να μην κάνουμε ιδιαίτερα αλλά στη διασκέδαση είμαστε πρώτοι και καλύτεροι. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κακό ή αν τελικά βοηθά να ξεφεύγουμε έστω και για λίγο από τα προβλήματα που όλοι καλώς ή κακώς έχουμε! Πάντως δε βγάζω την ουρά μου απέξω διότι χτες ψάχναμε, με έναν συνάδελφο, να δούμε πότε πέφτουν Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά -είμαστε πολύ προχωρημένοι στο Δημόσιο Τομέα σε ό,τι αφορά τις αργίες.

Πάντως εύχομαι σε όσους φύγουν αυτό το Σαββατοκύριακο να γυρίσουν όλοι πίσω, σώοι, αβλαβείς και χωρίς νεύρα πάνω στο τιμόνι... στο κάτω κάτω για διασκέδαση πάτε βρε παιδιά! Εμείς που θα μείνουμε εδώ, μας εύχομαι να χαρούμε μια Αθήνα ψιλοάδεια και να πλακωθούμε στους χαλβάδες και τα ψαρικά! ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ!!!

Μίνα Βακάλη ΔΗΜΟΣΙΟ (ΤΟΠΟΓΡΑΦΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ) Άλλα άρθρα της