Μετά από έναν αιματηρό και άδικο πόλεμο φαίνεται πλέον πώς, φτάνουμε στο τέλος του δρόμου για να διανύσουμε την επόμενη στροφή. Το απολυταρχικό και βάναυσο υπάρχον καθεστώς του κόμματος Μπάαθ θα δώσει τη θέση σ’ ένα συνοθύλευμα αμερικανών και εξόριστων ιρακινών πολιτικών και πρώην στρατιωτικών. Θα είναι πράγματι ενδιαφέρον, να δούμε το πώς θα αντιδράσει η κοινή γνώμη, τα διεθνη χρηματιστήρια και γενικότερα το πώς θα διαμορφωθεί η κατάσταση στην ήδη εύφλεκτη περιοχή της Μέσης Ανατολής, με τα σοβαρά προβλήματα να υφίστανται και να επιζητούν εναγωνίως λύση. Κουρδικό και Παλαιστινιακό, τεταμένες σχέσεις με Ιράν και Συρία αποτελούν σαφώς τεράστια προβλήματα στο δρόμο των Αμερικάνων για εξυγίανση -όπως βέβαια αυτοί την εννοούν- στη βραδυφλεγή βόμβα της περιοχής της Μέσης Ανατολής. Ο πόλεμος του δολαρίου και του πετρελαίου τελειώνει και τώρα θα φανούν οι άμεσες επιπτώσεις στον παγκόσμιο χάρτη μαζί και με άλλα υπαρκτά και ίσως σοβαρότερα προβλήματα.

Είναι σκόπιμο να δούμε το τί μπορεί να επιφέρει η μεταπολεμική εποχή του Ιράκ και πώς θα επηρεαστούν -αρνητικά ή θετικά- οι εξελίξεις στα φλέγοντα ζητήματα. Οι περιοχές του Κιρκούκ και της Μοσούλης, σύμφωνα με άρθρο της συνθήκης των Σεβρών, ανήκουν στους Κούρδους. Και εδώ είναι που ξεκινά το πρόβλημα, διότι τα «γεράκια» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής δεν πρόκειται, να επιτρέψουν στους Κούρδους του Μπαρζανί και Ταλαμπανί, να ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος στην περιοχή εκτός και αν κάνουν διάφορες συμφωνίες πράγμα που εντούτοις είναι απίθανο. Στην ίδια περιοχή υπάρχει πάντα και η στρατοκρατούμενη Τουρκία, που πάντα θα μπορούσε να σταθεί αντίβαρο σε ένα ενδεχόμενο κουρδικού κράτους και βέβαια εποφθαλμιά και αυτή τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου του Βορείου Ιράκ και φυσικά την ευκολότερη και αμεσότερη υδροδότηση των περιοχών της που πάσχουν από οξύτατη λειψυδρία -Οι ποταμοί Τίγρης και Ευφράτης περνούν από Συρία, Ιράκ και Τουρκία-. Έτσι φαίνεται μια ακόμη προβληματική διάσταση στην περιοχή του Βόρειου Ιράκ μεταπολεμικά, η οποία πιθανόν να δημιουργήσει νέες εστίες έντασης στην περιοχή. Άρα το πρόβλημα καθίσταται ακόμα πιο πολυσύνθετο, από τη στιγμή που η Τουρκία θα εγείρει αξιώσεις, χωρίς να υπάρχουν. Από την άλλη υπάρχει και η συνεχής άρνηση των ΗΠΑ, να δώσουν ρόλο στον ΟΗΕ μεταπολεμικά, όπερ και σημαίνει ,ότι οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να παραβιάζουν συστηματικά τη διεθνή νομιμότητα και να επιβάλλουν «δημοκρατία» και «ελευθερία», όπως φυσικά αυτές το εννοούν στις όμορες του Ιράκ χώρες.

Το Ιράκ στηριζόταν σε έναν άκρατο θρησκευτικό φονταμεταλισμό, που ενεργούσε ως κινητήριος δύναμη σε κάθε νέα κυβέρνηση και δεν επέτρεπε ιδεολογικές και θρησκευτικές παρεκκλίσεις . Οικονομικά οι τεράστιες εξαγωγές πετρελαίου βοηθούσαν στην άντληση σημαντικών πόρων. Αυτά ίσχυαν έως το 1991, δηλαδή μετά την πρώτη «καταιγίδα της ερήμου». Όταν οι ΗΠΑ ξεκίνησαν -κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών- το εμπάργκο στο Ιράκ, η οικονομική κατάσταση επιδεινώθηκε ραγδαία και οι θάνατοι από ασιτία και μολύνσεις από τον πρώτο πόλεμο πολλαπλασιάστηκαν με τεράστιο ρυθμό. Τώρα το ζητούμενο είναι το πώς θα συμβιώσει η καπιταλιστική πραγματικότητα -που βρισκόταν σε πρώιμο στάδιο στο προπολεμικό Ιράκ- με το θρησκευτικό φανατισμό και με την παλαιά νοοτροπία των Ιρακινών πολιτών. Θα δράσει ευεργετικά ή θα γιγαντώσει τα τρομακτικά προβλήματα της ιρακινής οικονομίας; Θα φέρει νέες περιόδους λιτότητας ή πράγματι θα προσδώσει στους Ιρακινούς δυνατότητες, που ποτέ δεν είχαν γευτεί μέχρι σήμερα; Θα βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο ή θα ωθήσει σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και ανέχεια τον ιρακινό λαό; Και πώς οι φανατικοί φονταμεταλιστές θα δεχτούν τους εισβολείς, οι οποίοι έχουν διαφορετική θρησκεία, ιδεολογία και τρόπο ζωής; Όλα αυτά πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη και να αναλογιστούμε το μέγεθος του κινδύνου, που αναλαμβάνουν οι Αμερικάνοι και που τελικά μπορεί να δημιουργήσει πολυπλοκότερα προβλήματα στην ευρύτερη περιοχή.

Η Συρία και το Ιραν αποτελούν τη συνέχιση του δρόμου των ΗΠΑ για πλήρη εξυγίανση στον πολύπαθο χώρο της Μέσης Ανατολής. Οι δύο αυτές χώρες ήταν ουσιαστικά εμπόδια -αντίθετη η Συρία, ουδέτερο το Ιράν- στον πολυδιαφημισμένο πόλεμο εναντίον του Ιράκ, διότι προέβλεψαν, ότι ενδεχόμενη συμμετοχή ή εμπλοκή στα πολεμικά σχέδια του ενός ή του άλλου, θα μπορούσαν να καταστήσουν την ασφάλεια και τη ακεραιότητα τους ανασφαλείς με ολέθρια αποτελέσματα. Η Συρία αντιτάχθηκε πλήρως στις βουλήσεις για «συμμόρφωση» των ΗΠΑ και μάλιστα έστειλε και στρατιώτες, καμικάζι, προκειμένου να πολεμήσουν στο πλευρό των Ιρακινών. Μήπως λοιπόν η επόμενη στροφή του δρόμου είναι ένας ανελέητος βομβαρδισμός της Τεχεράνης και της Δαμασκού; Η ισοπέδωση των δύο αυτών χωρών του Άξονα του Κακού, θα δώσει νέα δυναμική στις ΗΠΑ, που θα ελέγχουν πλήρως όλη την επικράτεια. Προσωπικά ο γράφων διατυπώνει φόβους, μήπως τελικά όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα μια αναδιανομή εδαφών και χάραξη καινούργιων συνόρων, που θα ευνοήσουν λίγους και καλούς. Άλλωστε και με τον πετρελαιαγωγό που θα περνάει από το Τελ-Αβίβ -αντίθετα με το αρχικό σχέδιο του Σαντάμ-, το Ισραήλ θα εγείρει και αυτό εδαφικές αξιώσεις έναντι άλλων κρατών με διάφορες μεθοδεύσεις. Έτσι, αν αναλογιστούμε το εφιαλτικά αυτά σενάρια, φτάνουμε στο σημείο, να καταλάβουμε το πώς θα παγιωθεί το status quo της περιοχής. Μια περιοχή που, αν τώρα αποτελεί βόμβα μικρής ισχύος, θα μετατραπεί σε βόμβα μεγατόνων ικανή, αν σκάσει, να κατακερματίσει από μόνη της την ήδη διαταραγμένη «ασφάλεια και ειρήνη» της περιοχής και πιθανότατα όλου του πλανήτη.

Το Ισραήλ από την άλλη πλευρά πιστεύει ότι, με την αναμενόμενη πρόταση Μπούς-Μπλέρ για ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος, θα μπορέσει να κλείσει με μικρές απώλειες το δυσβάσταχτο αυτό πρόβλημα, από τη στιγμή κιόλας, που η φιλοεβραϊκή αμερικανοβρεττανική συμμαχία θα φροντίσει να ικανοποιήσει τις βουλήσεις Σαρόν. Και φυσικά η κυβέρνηση Σαρόν θα εξακολουθήσει να δρα εγκληματικά συνεχίζοντας διακριτικά τον πόλεμο εναντίον των Παλαιστινίων και να ξεκινήσει εκ νέου εκστρατεία εναντίον του Λίβανου. Άλλωστε οι Εβραίοι ποτέ δεν κρύβουν την επιθυμία τους για ένα «Μεγάλο Ισραήλ». Άρα πιστεύοντας στην νεοφασιστική και καταστροφική πολιτική Σαρόν υποδεικνύον και αυτοί με τη σειρά τους τις πραγματικές τους διαθέσεις. Οι Παλαιστίνιοι από την άλλη αδυνατούν διπλωματικά, έχουν υποστεί γενοκτονία και είναι βέβαιο ότι, σύντομα οι δυνάμεις τους θα τους εγκαταλείψουν.

Συνεπώς οδεύουμε σε μια μακρά περίοδο συρράξεων, που αποδεικνύουν την διαιρετική και καταχρηστική πολιτική της υπερδύναμης στην περιοχή. Οι ΗΠΑ πετυχαίνουν να ισοπεδώσουν χώρες και ανθρώπινες αξίες, ήθη και έθιμα, χωρίς να διαβλέπουν μελλοντικά τον υπέρτατο κίνδυνο μιας γενικευμένης αμερικανοαραβικής σύγκρουσης στηριζόμενοι στο ότι, πάντα η τεχνολογία θα τους βοηθά να κερδίσουν. Και δυστυχώς οι υπόλοιπες δυνάμεις -Ε.Ε, Ρωσία, Κίνα- παρακολουθούν ανέμελα τον διασυρμό της ηθικής και των αξιών, χωρίς να προθυμοποιούνται, να δράσουν, ώστε να σταματήσει αυτή η κοροϊδία. Ελπίζουμε σύντομα στο να υπάρξει γενική δυσφορία για την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ και να εκδηλωθούν αντιδράσεις εντός και εκτός Αμερικής. Αλλιώς η μόνη μας ελπίδα είναι, να αναμένουμε πότε οι ΗΠΑ θα παρακμάσουν από το ίδιο τους εγκληματικό οικονομικό μοντέλο και δεν θα έχουν τη σκέψη να αιματοκυλήσουν εκ νέου τον πλανήτη ή να ξυπνήσει ο κίτρινος γίγαντας από την Ασία και να αποτελέσει το αντίπαλο δέος.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗ/ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ Άλλα άρθρα του