Κυλιόμενη ρουτίνα, γραμμή ευθεία,

με αρχή και τέλος,

με πολλά ερωτηματικά και απαντήσεις

μια γραμμή ζωής.

Επίπεδη σαν την καρδιά που σβήνει

φωτεινή χωρίς ψευδαισθήσεις

- ζει απ’ αυτές.

Είναι γνωστό που καταλήγει

αυτό σου το ταξίδι,

μα, άγνωστο

σε ποια στάση θα κατέβεις

πότε θα κλείσει το μπαούλο σου

με τις εμπειρίες σου, ερμητικά,

την γνώση σου κι όσα δεν είδες

με τα γιατί σου.

Το σώμα σου κλεισμένο μοιάζει

στο φέρετρο της ψυχής σου

Σα να προσμένει να γίνει κι αυτό αγέρας

νερό και φως και λάσπη.

Ο πυλός σου άγαλμα του τίποτα

εσύ, όμως, ένα κάτι

που υπήρξες, κι έζησες.

Ξέρεις, σαν σβήσεις, ένας μόνο θα θυμάται

φλόγα ή σπίθα αν ήταν η ύπαρξή σου,

φλασάκι στον βοριά και το σκοτάδι.

Ο χρόνος. Ο αιώνιος νικητής.

Θωμάς Σπυρίδης