Η δική μας ταυτότητα

Tέτοιες μέρες το ’74 γεννηθήκαμε. Ή μπορεί και να πρωτοείδαμε το φως μερικούς μήνες, ίσως και δύο ή τρία χρόνια μετά ή πριν. Το ίδιο κάνει. Η ουσία δεν αλλάζει. Είμαστε αυτό που λέμε «παιδιά της μεταπολίτευσης».

Έχουμε ακούσει πολλά αυτές τις μέρες. Θα ακούσουμε να λένε για την 24η Ιουλίου, για την κατάρρευση της χούντας, για την επάνοδο της Δημοκρατίας, για το ξύπνημα της ελπίδας. Θα ακούσουμε να μιλούν και για το σήμερα, για τα τεράστια προβλήματα της εποχής, για τις προσπάθειες που πρέπει να γίνουν, για τους κινδύνους που μας απειλούν.

Δεν ξέρουν. Κανείς τους δεν ξέρει πως είμαστε ρομαντικοί. Πως καθόμαστε και κοιτάζουμε τον ουρανό μέσα από τα δέντρα, πως βρεχόμαστε στο κρυστάλλινο παγωμένο νερό του ποταμού. Πως μένουμε ώσπου να κρυώσουμε. Να κρυώσουμε από τα νιάτα μας που φυσούν δυνατά και αντίθετα από τον άνεμο.

Δεν ξέρουν ότι μιλάμε με όνειρα, με ελπίδες για τον επόμενο Απρίλη που θα μας βρει. Νιώθουμε στα πόδια μας το βάρος του σώματός μας για πρώτη φορά, μα ακόμα και αυτό μας αρέσει. Τα μάτια μας ορθάνοιχτα, να μη χάσουν ούτε μια νότα ούτε μια Δύση ούτε μια στάλα βροχής. Και γεμίζουμε την ψυχούλα μας με εικόνες, αναμνήσεις, ήχους και πρόσωπα. Δουλεύουμε με όρεξη, κουραζόμαστε δύσκολα και επιμένουμε (ίσως θυμίζω τον καθηγητή μου τηε έκθεσης στη Γ’ Λυκείου...)

Το ξέρω, όμως, πως, όταν καθίσεις και εσύ μόνος σου με έναν καφέ, ένα τσιγάρο και ένα καλό CD, θα χαμογελάσεις, γιατί μπορείς με την ίδια ευκολία να αναπολήσεις τα χρόνια που πέρασαν, όσο και να οραματιστείς αυτά που θα’ρθουν. Τη φετινή Πανσέληνο του Αυγούστου ήσουν στη Ζάκυνθο, του χρόνου θα είσαι στις Σπέτσες. Μεγάλη Πέμπτη με τους γονείς σου. Γενέθλια με τα παιδιά από τη Σχολή.

Ναι, αποφανθήκαμε. Τα πράγματα για εμάς βρίσκονται στις αποχρώσεις του κόκκινου. Από σκούρο μπορντώ στις δυσκολίες, ως κόκκινο στον έρωτα και ροζ απαλό όταν ονειρεύεσαι.

Η ταυτότητά μας εντονότερη από ποτέ, αυτό φαίνεται και από το ότι την έχουμε πάντα μαζί μας (μαζί με το δίπλωμα και το πάσο). Πετάμε τις ταμπέλες, τα δεχόμαστε όλα. Και αισθανόμαστε υπερήφανοι για την κάθε γωνιά του τόπου μας, δεν ξέρουμε πια τι θα πει ρατσισμός. Χαράσσουμε με το σουγιαδάκι το σημάδι μας στο δέντρο της ζωής. Και είναι έντονο.

(ΤΕΦΑΑ ή ΕΜΠ, το ίδιο είναι!)

Παυλίνα Κωνσταντάρα

Τριτοετής φοιτήτρια ΤΕΦΑΑ Αθηνών