ΝΥΓΜΑ #141/2 - 6 Μαρτίου 1996

 

Απολογισμός

Στην αρχή ήταν μια τρελή ιδέα. Ήταν το κέφι μιας ομάδας φοιτητών που πίστευαν κι ακόμα πιστεύουν ότι το πολυτεχνείο δεν είναι μόνο μαθήματα, εργαστήρια και εξεταστική και ότι η φοιτητική ζωή δεν περιορίζεται στους χώρους της σχολής. Κάνοντας το χαβαλέ μας αντισταθήκαμε στην άοσμη και άχρωμη ισοπέδωση της ζωής μας, κάναμε τελοσπάντων αυτό που θέλαμε. Και στην προσπάθειά μας αυτή ζητήσαμε τη συνδρομή σας. Ίσως δεν πετύχαμε τους στόχους μας και δεν καταφέραμε να αλλάξουμε τα πράγματα όσο θα θέλαμε. Η ανταπόκριση του κόσμου δεν ήταν αυτή που περιμέναμε.

Παρόλα αυτά τώρα είμαστε πιο προσγειωμένοι και ξέρουμε καλύτερα τις δυνατότητές μας. Ξέρουμε όμως επίσης ότι δεν χρειάζεται να αλλάξεις τον κόσμο, αρκεί να προσπαθήσεις. Ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να αλλάξουμε τη μίζερη νοοτροπία που χρόνια τώρα κουβαλούν μέσα τους οι ιθύνοντες αυτού του τόπου ούτε να προσβάλλουμε το ατράνταχτο και απόρθητο καθηγητικό σύστημα των ΑΕΙ. Ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να σταματήσουμε το φοιτητικό συνδικαλισμό και όλα τα παρατράγουδά του και δεν πρόκειται να πετύχουμε το 10% για την παιδεία. Μάθαμε όμως ότι αξίζει να προσπαθήσουμε και σίγουρα δε μετανιώσαμε για αυτό.

Και έτσι φτάσαμε στο 80 εξάμηνο. Τελειώνουν οι σπουδές μας (τουλάχιστον για αρκετούς από εμάς), τελειώνει η φοιτητική μας ζωή (πάλι όχι για όλους) και ο καθένας θα πάρει το δρόμο του. Οι παρέες θα χαλάσουν (μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται) και το μόνο που θα μας μείνει, εκτός από το πολυπόθητο πτυχίο, θα είναι οι αναμνήσεις. Γι’ αυτό πρέπει να φροντίσουμε οι αναμνήσεις αυτές να είναι όσο γίνεται πιο δυνατές και όμορφες.

Το ΝΥΓΜΑ γι’ αυτό υπάρχει. Γιατί ο φοιτητής δεν είναι ένας απλός εργαζόμενος. Γιατί κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται. Γιατί υπάρχει και κάτι άλλο στη ζωή. Βρείτε το.

Χριστάκης Στέφανος