Στην αρχή ήταν το άγνωστο, η νέα διαδικασία σκέψης και υλοποίησης ιδεών, η αίσθηση της ύπαρξης, η συναίσθηση του περιβάλλοντος, των ανθρώπων και των κτιρίων, η έγνοια πως ανήκεις, πως ευθύνεσαι, πως συμπράττεις. Στη συνέχεια ήταν η αναγνώριση της προσπάθειας, η συμμετοχή στην εξέλιξη, η προσμονή του αποτελέσματος. Τελικά... τι; Τελικά δεν ξέρω τι είναι το Νύγμα. Είναι μία ομάδα ατόμων; Πολύ συνηθισμένο. Είναι ένα περιοδικό; Πολύ εξειδικευμένο, άλλωστε υπάρχουν τόσα και τόσα περιοδικά. Είναι ιδέα; Σιγά μην είναι και θρησκεία, να βρούμε και μία θύρα 13 και να τρέχουμε στα γήπεδα... Ίσως πρέπει να παραδεχτώ πως δεν μπορώ να συνθέσω με λόγια την υπόσταση αυτού του ΄πράγματος΄.

Βέβαια η επαφή με τον κόσμο, η αμφίδρομη επικοινωνία, πραγματώνεται με το έντυπο που κρατάς στα χέρια σου. Και για εμάς, που ξοδεύουμε το χρόνο μας για να γράψουμε, διορθώσουμε, σελιδοποιήσουμε, σκιτσάρουμε, γενικώς τρέξουμε για να μπορείς τώρα να διαβάσεις κάτι διαφορετικό, οι σελίδες αυτές αναδύουν μία περίεργη μυρωδιά, παίζουν μία μουσική υπόκοσμη, αποτελούν την οπτικοποιημένη αισθητική της φαινομενικής μορφής του Νύγματος. Και θέλουμε όσο είναι στις δυνάμεις μας η μορφή αυτή να είναι όμορφη.

Ωστόσο, η αφορμή γένεσης, ο λόγος συνέχειας και η αλήθινή δύναμη του Νύγματος είναι... εσύ. Ο ένας μέσα σε πολλούς, οι πολλοί μέσα σε έναν.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν έχουμε πετύχει κάτι, γιατί - είναι αλήθεια - έχουμε κουραστεί πολύ ως τώρα. Μάλλον λανθασμένο το ερώτημα αν απευθύνεται σε αληθινούς ΄Νυγματίες΄. Όχι από εγωισμό, αλλά από δίψα για κάτι περισσότερο. Γιατί η προσπάθεια έχει στόχους, δεν έχει, όμως, όρια. Έχει επιμέρους νίκες, δεν σημαίνει, όμως, άκοπη κατάκτηση της κορυφής, όπου φωλιάζει εν τέλει το νόημα. Ο στόχος ήταν και παραμένει η επικοινωνία, η ανταλλαγή σκέψεων, το σμίλευμα προσωπικοτήτων ανθρώπων τελείως διαφορετικών μεταξύ τους, μα με χαμόγελο και διάθεση για νέα πράγματα. Επιχειρούμε να ζήσουμε όπως θέλουμε και όχι όπως είναι συνηθισμένο. Θέλουμε μαζί μας την ομορφιά, αλλά και τη διαφορετικότητα, την ένταση, αλλά και την ησυχία, το γέλιο, αλλά και τον προβληματισμό, το χαβαλέ, αλλά και τη σκέψη.

«...Αυτή η προσπάθεια δεν έχει λογική. Δεν είμαστε από μηχανής Θεοί, δεν διαθέτουμε εξ αποκαλύψεως αλήθειες, απλώς αναζητάμε εναλλακτικές μορφές έκφρασης. Αυτή η πρόταση δεν ζητάει αποδέκτες, αλλά συμμέτοχους-συνεργούς...», γράφαμε στο εισαγωγικό σημείωμα του 1^ου Νύγματος στις 24 Νοεμβρίου του ΄94 και από τότε πολλά έχουν αλλάξει, όχι όμως και η αρχική φλόγα: «Τελειώνουμε με την ευχή το έντυπο αυτό να ανάψει φωτιές, αλλά να μην χρησιμοποιηθεί ως προσάναμμα», κατέληγε το σημείωμα και τώρα σαν να καταλαβαίνω τι εννοούσε ο φίλος μου όταν, αφού διάβασε ορισμένα τεύχη, κατέληξε με κρυφή περηφάνια στο ασφαλές συμπέρασμα ότι οι σελίδες αυτές είναι αποτέλεσμα «καύσης καρδίας».

Μια χούφτα φοιτητές μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα; Σίγουρα όχι. Αυτή είναι η συνηθισμένη απάντηση. Γιατί όχι; Αυτή είναι μια λιγότερο συνηθισμένη και πιο αισιόδοξη απάντηση. Το Νύγμα απλά πιστεύει ότι τα πράγματα μπορούν και θα γίνουν καλύτερα. Όχι γιατί είναι ευκταίο να είσαι αισιόδοξος, ούτε γιατί ως νέοι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα και να κάνουμε την επανάστασή μας και... (λοιπές κενολογίες έπονται). Την αισιοδοξία μας την επιτρέπει το ταξίδι μας στους κόλπους της φοιτητικής κοινότητας. Συνεχίζουμε να μαθαίνουμε. Οι εμπειρίες, καλές ή κακές, διδάσκουν πως αρκεί καλή πίστη, διάθεση και σωστή δουλειά για να εκπληρώσεις τις επιθυμίες σου και κάτι παραπάνω. Τελικά, πιστέψτε με, τίποτα δεν είναι τόσο πολύπλοκο όσο φαίνεται.

Μπενέκος Γιώργος