ΝΥΓΜΑ #23 - Νοέμβριος 1996

 

 

...μήπως σας θυμίζει κάτι;

Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος '96.

 

Το ξυπνητήρι χτυπάει σαν τρελό, λες και αν δεν το κλείσω θα εκραγεί. Επιτέλους ξυπνάω και το σταματάω. Αν διακρίνω καλά η ώρα είναι 8.00. Όσο πιο γρήγορα(!) μπορώ, σηκώνομαι, ντύνομαι και φεύγω. Φυσικά ούτε λόγος για πρωινό και στρώσιμο του κρεβατιού.

Έξω βρέχει, ως συνήθως. Ήλιο θα δούμε πάλι κατά το Μάιο. Ελπίζουμε βέβαια και στις Αλκυονίδες μέρες. Βλέπετε είμαστε και αισιόδοξοι.

Στις 8.15 είμαι στη στάση μαζί με πάρα πολλούς άλλους. Το λεωφορείο έρχεται μετά από αναμονή δεκαπέντε περίπου λεπτών. Φυσικά είναι γεμάτο. Στριμωχνόμαστε σαν σαρδέλες, αφού προηγουμένως οι τελευταίοι στη σειρά μπήκαν πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι. Δυστυχώς ήμουν από τους μη προνομιούχους.

Το μαρτύριο μόλις άρχισε... Η τσάντα μου κοντεύει να πέσει από τον ώμο μου. Στο ένα χέρι έχω το πάσο και τα ψιλά για το εισιτήριο. Με το άλλο προσπαθώ να κρατηθώ από κάπου προτού μου το κλείσει η πόρτα. Επιτέλους τα κατάφερα και είμαι ολόκληρη μέσα στο λεωφορείο. Φτάνω στον εισπράκτορα (για όσους δεν γνωρίζουν εδώ υπάρχουν ακόμα) και του δείχνω το πάσο. Η κλασική ερώτηση: "Τάληρο δεν έχεις;" (όπως πάντα μέσα στην ευγένεια). Καλά υπάρχουν ακόμη τάληρα;! Τέλος πάντων...

Λόγω κίνησης - παντού τα ίδια χάλια είναι, πιστέψτε με - φτάνω στη σχολή μόλις πριν αρχίσει το μάθημα. Το πρόγραμμα έχει ως εξής: δύο ώρες Θερμοδυναμική, δύο ώρες Διαφορικές και δύο ώρες Ατομική και Μοριακή Φυσική κι όποιος αντέξει! Το κυλικείο είναι ήδη γεμάτο από κόσμο και είναι μόλις εννιά το πρωί.

Μπαίνουμε στο αμφιθέατρο. Η επιλογή της θέσης είναι προκαθορισμένη, αφού οι τρεις πρώτες σειρές είναι ρεζερβέ. Ξέρετε, οι γνωστοί συνάδελφοι με το ιδιόμορφο παρουσιαστικό και τη γεμάτη χαρά έκφραση στο πρόσωπό τους που άρχισαν πάλι τα μαθήματα και γεμάτοι φοιτητική (ή μήπως φυτητική) περηφάνια που δεν χρωστάνε κανένα μάθημα και πάνε για υποτροφία. Καλά, βρε παιδιά, χαλαρώστε. Έχει για όλους!

Καθόμαστε πίσω, αφού είναι γνωστό ότι οι καλύτερες θέσεις στο σινεμά, άρα και στο αμφιθέατρο, δεν είναι οι μπροστινές. Η ώρα είναι δέκα παρά τέταρτο, ο λέκτορας (καθηγητή δεν είδαμε ακόμα!) μπαίνει και αρχίζει την παράδοση του μαθήματος με οξφορδιανή προφορά. Κάθε πέντε λεπτά κοιτάω το ρολόι. Οι δείκτες έχουν κολλήσει. Λέω να τους σπρώξω μήπως και περάσει η ώρα. Δεν γίνεται τίποτα. Σκέφτομαι συνεχώς τις επόμενες ώρες που θα πρέπει να παρακολουθήσω. Θα τα καταφέρω να τα παρακολουθήσω όλα; Θα δούμε.

Οι παραδόσεις είναι πολύ κουραστικές. Εκτός του ότι προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε τα όσα γράφονται στον πίνακα (φαίνεται πως οι καθηγητές ανταγωνίζονται τους γιατρούς στην καλλιγραφία, μόνο που εμείς δεν είμαστε φαρμακοποιοί), πρέπει να τα καταλάβουμε κιόλας.

Επιτέλους τέλειωσαν οι τέσσερις ώρες. Μόνο που φάνηκαν σαν αιώνες. Δεν αντέχουμε άλλο και φεύγουμε. Αρκετά για σήμερα. Αλίμονο σ' αυτούς που έμειναν. Βέβαια στο τέλος ένας-ένας ή παρέες-παρέες πέφτουν σαν τα αρκουδάκια της Duracel. Απορώ πως οι τρεις πρώτες σειρές παραμένουν γεμάτες! Λέμε να πάμε για καφέ. Φυσικά θα παίξουμε και τάβλι.

...Το σκορ κοντεύει να φτάσει τριψήφιο αριθμό. Πώς κατάφερα πάλι να έχω κερδίσει μονοψήφιο αριθμό παιχνιδιών;

Τάσκαρη Αλεξάνδρα

2ο Έτος Φυσικής Α.Π.Θ.