Γνωρίζεις, βλέπεις, αισθάνεσαι, μα δε θες να παραδεχτείς, πως η ζωή σου μοιάζει με ένα μεγάλο πυρηνικό πόλεμο ξένων εντυπώσεων, που μοιάζει με ένα διαρκές κυνήγι για κατάκτηση, για την κατάκτηση του άλλου φύλου...

Μια διαρκής πρόκληση, μια τάση για κατάκτηση. Το πάθος για επιβεβαίωση. Η λύπη μιας απώλειας, η στεναχώρια της αποτυχίας... Η γνώση του λάθους, το τέλος του δρόμου. Η πύλη ενός καινούργιου μονοπατιού. Ο πόνος που αισθάνεται η καρδιά σου.

Η μέρα είναι βροχερή στην καρδιά σου. Προσπάθησε να χαμογελάσεις! Ξέρεις πως μετά τη βροχή ανατέλλει το ουράνιο τόξο...

Αφήνεις το χρόνο να περνά. Η γνώση του παρελθόντος, η αγωνία του μέλλοντος σε τρελαίνουν! Προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις τον εαυτό σου, δε μπορείς μεμιάς. Κάθε μέρα και ένα καινούριο συναίσθημα σε τρομάζει! Δε σταματάς όμως να προχωράς...

Φτιάχνεις φανταστικούς διαλόγους στο μυαλό σου, προσπαθείς να χτίσεις μια αόρατη προστατευτική ασπίδα γύρω σου. Προσπαθείς να σβήσεις τα αισθήματά σου, θέλεις να πιστεύεις πως δεν είναι αληθινά.

Νοιώθεις ένοχος. Ένοχος του πάθους σου, ενός πάθους που σε βυθίζει στη μελαγχολία. Είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει ακόμα να μάθεις, μα το άγνωστο είναι αυτό που σε φοβίζει, η ιδέα που σε τρομάζει, η ιδέα του να συναντήσεις το άγνωστο. Μα δεν καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει άγνωστο, παρά μόνο η ψευδαίσθησή του στο μυαλό σου, η ψευδαίσθηση που σε κάνει να νοιώθεις τόσο ασφαλής για τον εαυτό σου;

Φοβάσαι πως δε θα σου δοθεί ποτέ η ευκαιρία να διορθώσεις τα λάθη που ‘χεις κάνει. Πονάς... Πονάει πολύ όταν έχεις επίγνωση του λάθους σου. Ψάχνεις να βρεις το κουράγιο μέσα σου, το κουράγιο που χρειάζεσαι για να σταθείς όρθιος και να επανορθώσεις. Όμως φοβάσαι πως δε θα τα καταφέρεις, φοβάσαι πως θα χάσεις κι αυτά που τώρα έχεις...

Στεναχωριέσαι. Κλαις, γιατί πιστεύεις πως χάθηκε η τόλμη μέσα σου. Σκέφτεσαι, ακούς, συγκρίνεις. Μερικές φορές νοιώθεις μειονεκτικά, σε κάνουν να νοιώθεις μειονεκτικά, γιατί ξεφεύγεις από τα σύνορα του νου τους. Μην τους αφήνεις να σε καταπιέζουν, επειδή δε σε καταλαβαίνουν! Νοιώσε το φόβο που κρύβουν μέσα τους. Κατάλαβε τον εαυτό σου, μην τον μαλώνεις, μην τον φοβίζεις. Άσ’ τον ελεύθερο...

Κατά βάθος όλοι θέλουν να μοιάσουν σε κάποιον, γιατί φοβούνται μήπως αυτός ο “κάποιος” είναι ο εαυτός τους... Καταπιέζουν αισθήματα μέσα τους. Αυτά τα αισθήματα τους σκοτώνουν, γιατί τα καταπιέζουν. Θα σκάσουν σα βόμβα όμως κάποια στιγμή, όταν δε θα το περιμένει κανείς, και θα τους λυτρώσουν. Θα τους ελευθερώσουν όταν βγουν από τη φυλακή της καρδιάς τους και θα γλυκάνουν την ψυχή τους, θα φωτίσουν το πρόσωπό τους. Η ύπαρξή τους θα λάμψει, όπως λάμπει η αλήθεια, θα λυτρώσει, όπως μόνο η αλήθεια ξέρει να λυτρώνει.

Τις στιγμές αυτές της απογοήτευσης, τις στιγμές αυτές που θες να εξαφανιστείς, τις στιγμές που νομίζεις πως τα πάντα κατεδαφίζονται γύρω σου, τις στιγμές αυτές φυσά αυτή η μαγική αύρα που δε σ’ αφήνει στη μιζέρια της βάναυσης απαισιοδοξίας. Χωρίς καν να το θες παίρνεις κουράγιο, βρίσκεις τη δύναμη να συνεχίσεις. Κι αυτή τη φορά είσαι πιο αποφασισμένος, πιο δυνατός, με έκδηλη τη διάθεσή σου για αγώνα, για τον αγώνα που θα σου δώσει αυτά που επιθυμείς, που θα σου επιστρέψει αυτά που έχασες, λόγω δικού σου κακού χειρισμού, που θα σου ανοίξει τις πύλες του άγνωστου και θα τις μετατρέψει σε γνωστό.

Χωρίς ούτε καν να το έχεις συνειδητοποιήσει, ένα άρωμα επιτυχίας σε περιβάλλει, έχεις ήδη νικήσει τη ματαιοδοξία, έχεις ξεφύγει από τον πόνο της απαισιοδοξίας...

Πρέπει να μάθεις να αγωνίζεσαι. Μόνο αν κουραστείς μπορείς πραγματικά να εκτιμήσεις αυτά για τα οποία παλεύεις, να χαρείς αυτά που με τόσο κόπο κέρδισες. Κι αν ακόμα όμως δεν καταφέρεις αυτό για το οποίο αγωνίστηκες, θα ξέρεις πάντα πως προσπάθησες. Ποτέ δε θα αναρωτηθείς τι θα είχε γίνει αν είχες προσπαθήσει...

Δυστυχώς πρέπει να πονάς, για να μπορείς να ζεις. Μόνο έτσι νοιώθεις τη γεύση της ζωής, μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο οσφραίνεσαι την ευωδιά της, μόνο έτσι ακούς τη μελωδία της.

Πολλές φορές εύχεσαι έναν κόσμο χωρίς πόνο. Πώς θα ήταν όμως η ζωή χωρίς πόνο; Πώς θα μπορούσες να νοιώσεις τι είναι χαρά, πώς θα μπορούσες να νοιώσεις ευτυχία;

Αυτές οι απότομες αλλαγές της ψυχικής σου διάθεσης είναι που δίνουν νόημα στη ζωή σου. Αυτή η αλλαγή από την απαισιοδοξία στην αισιοδοξία, από την ευτυχία στον πόνο (και αντίστροφα), αυτή η αλλαγή είναι που σπάει τη μονοτονία της ρουτίνας, στην οποία κινδυνεύει να εισαχθεί η ζωή σου, αυτή η αλλαγή δίνει άλλο χρώμα στην ύπαρξή σου! Προσπάθησε να αισθανθείς αυτή την αλλαγή. Χαλάρωσε. Αφήσου στα χέρια της. Νοιώσε την αγκαλιά της. Μέθυσε με το άρωμά της. Κλείσε τα μάτια σου. Άφησε ελεύθερο το νου σου. Ζήσε!

Παπαευθυμίου Σπύρος

Μεταλλουργός Μηχανικός ΕΜΠ