| Κείμενο |
δραττόμενος της ευκαιρίας από τη συμπλήρωση ενός (και κάτι ψιλά) έτους από την επίσημη λήξη του "επίσημου" πολέμου στο Ιράκ, επανέρχομαι στο θέμα με μερικές απλές επισημάνσεις.
Έχοντας δεχθεί αρκετές επικρίσεις σχετικά με την τότε κάθετη θέση μου ενάντια σε αυτή την εισβολή (γιατί η έννοια "πόλεμος" νοείται σε περιπτώσεις συρράξεως μεταξύ κρατών που γειτνιάζουν, κατά την ταπεινή μου αντίληψη), θα επαναλάβω, με τον κίνδυνο να γίνω κουραστικός, ορισμένες τοποθετήσεις μου, πάντα επιβεβαιωμένες από τα γεγονότα.
Είχα υποστηρίξει από την πρώτη στιγμή ότι όλη αυτή η ιστορία είχε τη βάση της στις διεθνείς πετρελαϊκές σχέσεις και πως στόχος ήταν η ανατροπή των μεσοπρόθεσμων ισορροπιών στο χώρο της ενεργειακής αγοράς προς όφελος συγκεκριμένων καρτέλ. Ένα χρόνο μετά, πιστεύω ότι όσοι τότε το αμφισβητούσαν, έχουν πειστεί εξολοκλήρου.
Είχα έρθει αντιμέτωπος με την άποψη ότι "καλώς ή κακώς, το δίκαιο του ισχυρού θα υπερισχύει σε κάθε περίπτωση". Σήμερα, που όλοι πλέον βλέπουμε την πραγματική έκφραση και ουσία αυτής της θεωρίας, με τις αποτρόπαιες εικόνες των ναζί κατακτητών απέναντι στους αλυσοδεμένους αιχμαλώτους τους (ακόμα και ο Ιούλιος Καίσαρ θα ζήλευε αυτή την παράσταση), πιστεύω πως γίνεται κατανοητό ότι ο κίνδυνος της έπαρσης και η αλαζονεία αποτελούν το χειρότερο συστατικό πολιτικής σκέψης και στοχασμού.
Είχα υποστηρίξει τότε ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας είναι απλά μία επίφαση με σκοπό την ενίσχυση της αμερικανικής οικονομίας, σε μία περίοδο που οι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι παγκοσμίως (και κυρίως οι ίδιοι οι Αμερικάνοι) παραδέχονται ότι το λεγόμενο "θαύμα" της αμερικάνικης ανάπτυξης αποτελεί ένα "γίγαντα με πήλινα πόδια". Η υποστήριξη που παρέχει το εμπόριο όπλων σε βασικούς δείκτες της αμερικάνικης οικονομίας, κυρίως ως προς τους Δίδυμους Πύργους του ελλείματος των Η.Π.Α. πιστεύω ότι είναι προφανής. Όπως επίσης προφανές θα γίνει σε ορισμένους ότι, αν κάποια στιγμή οι δείκτες της αμερικάνικής οικονομίας βρεθούν στο "μη παρέκει", σε συνδυασμό με μία πιθανή επιδείνωση στο Μεσανατολικό, το πλήκτρο για τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο θα απέχει χιλιοστά από το δάχτυλο του εντολέα του, για οποιαδήποτε αφορμή.
Για τα θέματα που άπτονται της παγκόσμιας τρομοκρατίας και της ασφάλειας, υπάρχουν αρκετές πηγές να ανατρέξετε. Μη σας ανησυχεί το ενδεχόμενο τρομοκρατικής επίθεσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν είδα κανέναν Έλληνα στα βίντεο του BBC να κρατάει με λουράκι μουσουλμάνους, ούτε και πρόκειται, γιατί ακόμα και στις στιγμές παράνοιας που προκαλεί μία επικράτηση στα πεδία της μάχης, το "κτηνώδες" ένστικτο του πολεμιστή - ανθρώπου διοχετεύεται σε πράξεις εκδίκησης και εκτόνωσης (βιασμοί, λεηλασίες, λουτρά αίματος κλπ.) την ώρα της τελικής νίκης. Αντίθετα, το ένστικτο του πολεμιστή - μηχανή εκφράζεται μέσω της διαπόμπευσης, της επίδειξης και της αλαζονείας σε βιντεοσκοπούμενες πράξεις προς παραδειγματισμό(;). Στον Ελληνικό Στρατό και, κυρίως, στην Ελληνική Πολιτεία μπορεί κανείς να καταλογίσει πολλά : όχι όμως την ανάπτυξη ρομποτικής αυτοματοποιημένης σκέψης, μέσω πολύχρονου προπαγανδισμού. Στα κράτη της Ευρώπης ή της Ασίας υπάρχει εξίσου ανεπτυγμένο το εθνικό αίσθημα, όσο και στις Η.Π.Α. Μόνο που από τη μία έχουμε να κάνουμε με γόνους - απόγονους λαών με πολιτισμική ιστορία αιώνων (ή και χιλιετηρίδων σε κάποιες περιπτώσεις), ενώ από την άλλη έχουμε να κάνουμε με DNA - μείγμα, αποτελούμενο από καταπιεσμένο ρατσισμό και δουλεία, κατακτητική και επιθετική φιλοσοφία πειρατών της "Νέας Γης", πολιτισμικό κενό, "θρησκομανία" και μεσαιωνισμό, ταχύρρυθμη fast food εκπαίδευση με προσήλωση στα ιδανικά του δολαρίου, του "διαίρει και βασίλευε", της διαφημιστικής και δημοσιογραφικής προπαγάνδας και του "God bless U.S.A", του πουριτανισμού και των γκέτο, των μαύρων φτωχογειτονιών και των χλιδάτων WTC και πολλών άλλων.
Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά ακόμα για τον πόλεμο στο Ιράκ. Θα μπορούσε να μιλήσει για την παραμονή των ξένων δυνάμεων ΚΑΙ μετά τη σύλληψη του δικτάτορα, για τη χουντική κυβέρνηση των στρατηγών Μπρέμερ και CIA, για τα όπλα μαζικής καταστροφής που "μετακόμισαν" στον επόμενο στόχο του διευρυμένου "’ξονα του Κακού", για τα συμβόλαια ανοικοδόμησης, για τη μαύρη προπαγάνδα της Νέας Τάξης, για την απελευθέρωση της στρατιώτου Ράϊαν (που κατά άλλους είχε πέσει γενναία στο πεδίο της μάχης και κατά την ίδια είχε ανατραπεί το όχημά της), για τα διπλωματικά παρασκήνια στον Ο.Η.Ε. με στόχο της επίσημη αναγνώριση, για τα ψέματα των "γερακιών" των Η.Π.Α και των φίλιων δυνάμεων, για τον υποκριτικό δήθεν "αποτροπιασμό" του κυρίου Μπους, για τους φτωχούς αμερικανούς γονείς που δέχθηκαν "περήφανα" το φέρετρο με το γιο ή την κόρη τους, την ώρα που τα αντίστοιχα "παιδιά ενός ανώτερου θεού" οργανώναν στα πανεπιστήμια τις "λέσχες" τους για τη συνέχιση και επιβολή της διεθνούς μασωνίας για για για...
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε. Το θέμα δεν είναι αν τα ξέρουμε. Το θέμα είναι τι κάνει ο καθένας από μας. Και το τι κάνει, το αποδεικνύει με την αντιμετώπιση που επιφυλάσσει στους αναρχικούς κομμουνιστές που "κλείσανε το κέντρο για την κωλοπορεία τους οι αλήτες", στους λιγοστούς ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ (με κεφαλαία) που ασχολούνται με κοινωνικά θέματα (βλέπε Κούλογλου στη Νετ), αντί οι ανόητοι να εντρυφούν στη διαμάχη Μικρούτσικου, Ευταξία και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων ή στην τουαλέτα της Αθηνούλας στην πρόσφατη επίσκεψή της (έχει το κορίτσι τα προβλήματά του, ποιος θα της συμπαρασταθεί;), στις διάφορες φωνές που επιμένουν να απομυθοποιούν τη δύναμη της ισχύος και να επιλέγουν τη δύναμη του διαλόγου. Αυτή τη δύναμη θα προτάξω κι εγώ... περιμένω οποιονδήποτε από τους φίλους διαφωνεί έστω και με ένα γράμμα αυτού του κειμένου, να εκφράσει τη θέση του. Για όσους συμφωνούν μαζί μου, ένα θα πω : συν Αθηνά και χείρα κίνει. Ας βρούμε τρόπο να εκφράσουμε συλλογικά τις πεποιθήσεις μας, σε "ανοικτή" ακρόαση, χωρίς πάθη. Μυστικές συγκεντρώσεις, σεμινάρια, λέσχες "κλειστού τύπου", οργανώσεις και λοιπές συνάξεις μυημένων με κωδικές ονομασίες, μαύρες μάσκες και μεσαιωνικές τελετές μύησης υπάρχουν πολλές. ΕΜΕΙΣ ΑΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΦΩΣ του ανοικτού διαλόγου. Για να διδάξουμε ο ένας στον άλλο τα λάθη μας!!
kostakis
|
