Όταν λέμε μόδα, εννοούμε την παροδική επιθυμία για κάτι, τον νεωτερισμό. Αυτή η επιθυμία αν είναι καλή ή κακή για το σύνολο και προπαντώς για το ίδιο το άτομο, δεν έχει καμία σημασία. Η μόδα απευθύνεται κυρίως στους νέους, αλλά και, για ελάχιστες εξαιρέσεις, στις μεγάλες ηλικίες. Υπάρχουν πολλές τάσεις μόδας. Για κάθε δεκαετία του πολιτισμού μας, υπάρχει και μία καινούργια τάση, ανάλογα με την ψυχολογία των μαζών και τις διεθνείς πολιτικές και πολιτιστικές εξελίξεις που σημαδεύουν το ευρύτερο σύνολο μας. Χωρίς να κάνουμε αναφορές για την μόδα των προηγούμενων δεκαετιών, θα αναφέρουμε την μόδα της δεκαετίας του 90.

Ας αρχίσουμε με τα πράγματα που δεν είναι μόδα και δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ. Μόδα δεν είναι οι ζώνες ασφαλείας και οι αερόσακοι στα αυτοκίνητα, αφού πρόκειται για την ασφάλεια μας. Μόδα δεν είναι οι εκλογές, μόδα δεν είναι ο αθλητισμός, μόδα δεν είναι η ειρήνη στον κόσμο. Επίσης μόδα δεν είναι η εκδρομή στην Μύκονο, μόδα δεν είναι ο χαβαλές, μόδα δεν είναι το "άραγμα" στο κυλικείο. Μόδα δεν είναι οι υπολογιστές, μόδα δεν είναι η μουσική, μόδα δεν είναι ο γυμνισμός. Μόδα δεν είναι το ξενύχτι στα κλαμπ, μόδα δεν είναι τα κλαμπ, μόδα δεν είναι το ΝΥΓΜΑ.

Όμως μόδα είναι το κινητό τηλέφωνο, μόδα είναι το κυριλέ αυτοκίνητο, μόδα είναι το κουστούμι ARMANI, μόδα είναι το τζην Levis, μόδα είναι τα ρολόγια χειρός TAG HEUER και Swatch. Μόδα είναι τα βαμμένα κόκκινα μαλλιά, μόδα είναι οι ξανθιές. Επίσης μόδα είναι ο Σαμαράς, ο Σημίτης, μόδα είναι οι ΔΑΠ-ΠΑΣΠ-ΝΕ.Ο.-ΑΡ.ΠΑ.Τ.Η., μόδα είναι ο πολιτικός βίος του Έλληνα. Μόδα είναι η παρακολούθηση των μαθημάτων μέσα στα αμφιθέατρα, μόδα είναι το διάβασμα. Μόδα είναι το άγουστο ντύσιμο στα κλάμπ, μόδα είναι η μη κατανάλωση ποτού στα κλαμπ, μόδα είναι το καμάκι στις (θεο)γκόμενες.

Αξίζει να αφιερώσουμε λίγες γραμμές για να σχολιάσουμε την ανάγκη της μόδας στην ζωή μας, στην κοινωνική μας συμπεριφορά, και οτιδήποτε άλλο καθιστά επιτακτική τη χρήση μόδας. Ένας λόγος είναι ότι δεν έχουμε βρει τον αληθινό μας εαυτό και μέσα από την μόδα προσπαθούμε να τον προσεγγίσουμε. Ένας άλλος λόγος είναι ότι πολλοί είναι εξωστρεφείς και τους αρέσει να επικεντρώνουν την προσοχή και τον θαυμασμό του συνόλου πάνω τους. Επίσης θέλουν να διαφέρουν από τους άλλους, να είναι οι πρωτοπόροι του είδους με αποτέλεσμα να έχουν ένα συνεχή αγώνα, γεμάτο άγχος απέναντι στο σύνολο για την καθιέρωση, καθώς και τη διατήρηση της πρωτιάς. Πολλοί ζηλεύουν επειδή ο γείτονας, που έχει περισσότερη οικονομική άνεση, πήρε το τάδε προϊόν. Επομένως πρέπει να το αγοράσουν και οι ίδιοι, μόνο και μόνο για να "μπουν" στα μάτια του γείτονα. Ένα τρανό παράδειγμα είναι η ιστορία της καθιέρωσης του κινητού τηλεφώνου. Στην αρχή το κινητό μπορούσε να το πάρει αυτός που είχε μία σημαντική οικονομική επιφάνεια. Έπειτα, αφού καθιερώθηκε με τον παραπάνω τρόπο, άρχισε η πώληση προς το ευρύ κοινωνικό σύνολο. Δηλαδή η μόδα προήλθε από την καπιταλιστική μας κοινωνία, η οποία λειτούργησε ως μέσο προώθησης των προϊόντων.

Συμπερασματικά, έχω την εντύπωση πως πρέπει να καταλάβουμε ότι μόδα και άνθρωπος είναι πολύ δύσκολο να συνδυαστούν, ιδιαίτερα όταν η συγκεκριμένη μόδα δεν εκφράζει τον ίδιο και δεν αναδεικνύει τα εσωτερικά του χαρίσματα.

Βασίλειος Σαράντης Ηλ/γος Μηχανικός Άλλα άρθρα του συγγραφέα