Δεν έχω να πω κάτι καινούριο για όσα συνέβησαν χτες. Σε όλους μας, θύμισαν χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, λες και οι αμερικάνοι σεναριογράφοι ενέπνευσαν τους ίδιους τους τρομοκράτες ή τέλος πάντων αυτούς που εκτέλεσαν αυτή την τρελή αλλά επιτυχημένη επιχείρηση. Τελικά το θηρίο δεν είναι άτρωτο, Τελικά έχει λόγους να φοβάται, τελικά οι αμερικάνοι έχουν λόγο να ανησυχούν όταν βλέπουν αεροπλάνο να πετάει, όπως τόσα χρόνια έκαναν οι Βιετκόνγκ, οι Λατινοαμερικάνοι, οι Παλαιστίνιοι, οι Ιρακινοί, οι Βόσνιοι και οι Σέρβοι.

Απλά αναρωτιέμαι ό,τι έχετε αναρωτηθεί όλοι... Τελικά πόσο αθώα είναι αυτά τα θύματα; Τελικά μήπως η αδιαφορία πολλών από αυτούς έδωσε το ελεύθερο στις τόσες αμερικανικές κυβερνήσεις να στέλνουν στρατό και πυραύλους εναντίον άλλων λαών; πόσο αθώοι είμαστε εμείς, που κοιτάει ο καθένας το πρόβλημα του. Μου κάνει εντύπωση η δύναμη των κινητοποιήσεων των εργαζομένων για το ασφαλιστικό, αλλά και η αγανάκτηση των ίδιων ανθρώπων όταν τους έκλειναν το δρόμο οι μαθητές, που κι αυτοί είχαν τα δικά τους αιτήματα. Οι ίδιοι άνθρωποι έκατσαν να σκεφτούν άραγε γιατί τα παιδιά τους έκαναν όσα έκαναν; Λουφαδόρους τους αποκάλεσαν, αλήτες, τεμπέληδες... Με αυτό το μικρό παράδειγμα θέλω να σας δείξω πόσο εύκολα ενδιαφερόμαστε για τα όσα μας αφορούν άμεσα και το πόσο εύκολα εθελοτυφλούμε στις τόσες αδικίες που συμβαίνουν γύρω μας και μας αφορούν κι εμάς έμμεσα και
πολύ αμεσότερα ίσως τις μεθεπόμενες γενιές.

Φανταστείτε λοιπόν πως σκέφτεται ο πλέον απολιτικοποιημένος λαός, ο πλέον "καλουπωμένος" σε πρότυπα ζωής (American dream). Όταν πέρσι πήγα στη Νέα Υόρκη σε κάτι συγγενείς, με ρώτησε ταξιτζής που βρίσκεται η Ελλάδα. άραγε πόσοι απ' αυτούς ξέρουν που βρίσκεται η Σερβία, το Κοσοβο, ότι τα Βαλκάνια δεν είναι μικρόβιο, ότι όντως όπως έγραψε κι ένα παιδί η Ευρώπη δεν είναι νησί του Ειρηνικού και ότι τέλος πάντων υπάρχει μια υποψία ότι η χώρα του μπορεί (λες;)να έχει αδικήσει, να έχει εκμεταλλευτεί, να έχει καταστρέψει άλλους λαούς;

Κι εδώ Απλά θα σας θέσω ένα ερώτημα... Αν δεχτούμε ότι είμαστε όλοι ένοχοι όταν αδιαφορούμε για θέματα που αφορούν την ελευθερία (αυτή η λέξη κλείνει όλες τις άλλες μέσα της, βλέπε ειρήνη, αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμός, αλληλοβοήθεια, δημιουργικότητα), τελικά αναρωτιέμαι κατά πόσο έχουμε την επιλογή να είμαστε αδιάφοροι ή ευαισθητοποιημένοι. Πέρα από την ενστικτώδη φύση πολλών ανθρώπων (κι εννοώ μεγάλου ποσοστού) για αυτοσυντήρηση και διατήρηση των κεκτημένων τους, που είναι λογικό απόλυτα σύμφωνα με τα αρχέγονα ένστικτά μας, κατά πόσο μας δίνεται σε όλους τους ανθρώπους η ευκαιρία να αναπτύξουμε ελεύθερη βούληση η οποία να υπακούει σε ανθρώπινα ιδανικά κι όχι σε καταναλωτικές ανάγκες, άγχη, φοβίες, ανασφάλειες, φθόνο και απληστία. Κατά πόσο οι κοινωνίες οι οποίες έχουν χτιστεί και διαμορφωθεί από αυτούς που έχτισαν την Αμερική, τη Γερμανία, την Αγγλία και μέσα από τις υπερδυνάμεις επιβάλλουν τα σχέδιά τους, έχουν την ελευθερία να επιλέξουν και κάποια άλλη οδό; Μήπως έχουμε την ψευδαίσθηση τελικά ότι μπορούμε να μην είμαστε αδιάφοροι, ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ενώ ουσιαστικά δεν μας δίνεται αυτή η επιλογή;

Πώς έχουμε την απαίτηση τα αμερικανάκια να ξέρουν που είναι η Σερβία, τι συμβαίνει εκεί; Το διδάσκονται στο σχολείο; Το λέει κανένα κανάλι τους; Μήπως το λέει το ΜΤV και μου διαφεύγει; Ξέρετε γιατί πολεμούν τόσα χρόνια οι άνθρωποι; γιατί κάποιος τους δημιούργησε ανάγκες και επομένως διαφορές μεταξύ τους. Όλοι οι πόλεμοι είναι θρησκευτικοί. Οι χτεσινοί τρομοκράτες πίστευαν σε μια θρησκεία, φτιαγμένη από ανθρώπους προφανώς, όπως όλες, συμπεριλαμβανομένου και του
χριστιανισμού. Ο πολεμάς στο Κόσοβο ήταν μεταξύ Αλβανών και Σέρβων ή μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων; πόσο εύκολα καθοδηγούμαστε...

Το συμπέρασμά μου είναι τελικά ότι όλοι είμαστε αθώοι αφού όταν ζεις σε κοινωνίες, οι οποίες έχουν μια κεντρική εξουσία ζεις σε έναν κόσμο όπως στον περιγράφει η ίδια η εξουσία, ζεις σε ένα Truman Show, όπου πληροφορείσαι μόνο όσα θέλουν οι άλλοι και σου παρουσιάζεται ο κόσμος όπως τους βολεύει. Όπου νομίζεις ότι έχεις κάθε ελευθερία αλλά ουσιαστικά ακολουθείς ένα μονόδρομο.

Aλλά είμαστε ένοχοι στο βαθμό που δεν ακούμε το ένστικτό μας, τη ζωώδη πολλές φορές δύναμη, την περιέργεια, αυτή που μας οδηγεί να ψάξουμε, να εξερευνήσουμε, να υπερβούμε τον εαυτό μας, να κοιτάξουμε μήπως η γη δεν είναι επίπεδη, μήπως υπάρχει κι άλλος κόσμος πέρα από αυτό το κατασκεύασμα που μας παρουσιάζουν. μήπως πίσω απ' τις χριστουγεννιάτικες βιτρίνες κρύβονται οι ζωές φτωχών εργατών, μήπως πίσω από τα δέντρα με τα λαμπιόνια κοιμούνται άστεγοι σε παγκάκια, μήπως οι στρατοί που φτιάχνουμε δεν είναι ποτέ αμυντικοί, μήπως δεν υπάρχει θεός , μήπως δεν συνέβησαν όλα τα γεγονότα όπως μας τα λένε, μήπως το κάθε κράτος συμβολίζει πια μια οικονομική δύναμη που δρα με γνώμονα την ενίσχυση της, μήπως Τελικά είμαστε σε λήθαργο, μήπως υπάρχει ελπίδα;

Basilis Gate13 Άλλα άρθρα του