Ομολογώ οτι αφορμή για τις σκέψεις που παραθέτω παρακάτω αποτέλεσε το άρθρο της Δ Χ (βλ. Αναφορά), με το οποίο και συμφωνώ απόλυτα. Ένα εντυπωσιακό όσο και χαρακτηριστικό στοιχείο της παγκόσμιας πραγματικότητας είναι οτι το εισόδημα των 300 πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου, είναι ίσο με το εισόδημα του 45% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Κατ’ αρχήν, συμφωνώ με την έννοια της παγκοσμιοποίησης. Όχι βέβαια όπως την βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Θεωρώ μάλιστα τον εαυτό μου, περισσότερο Πολίτη του Κόσμου, παρά της Ε.Ε. ή της Ελλάδας. Η οικονομική εξουσία στον πλανήτη και κατά συνέπεια και η πολιτική, έχει περάσει σταδιακά τα τελευταία χρόνια στις εταιρίες, αποψιλώνοντας από ουσία τις κατ’ επίφαση πια κυβερνητικές αποφάσεις. Οι εταιρίες βέβαια, σαν κύριο και μοναδικό τους στόχο έχουν τη μεγιστοποίηση του κέρδους, με όποιο κοινωνικό-πολιτικό κόστος, αφού φυσικά δεν τις αφορά.
Σε ένα οικονομικό περιβάλλον σε ύφεση, με τις αγορές παγκοσμίως σε κρίση, η μεγιστοποίηση του κέρδους μπορεί να επιτευχθεί με έναν μόνο τρόπο: Τον περιορισμό του κόστους. Αποτέλεσμα; Οι μεγάλες εταιρίες, ψάχνουν να επενδύσουν σε χώρες με φθηνά εργατικά χέρια, φθηνό κόστος γης και χώρες με λίγα ή καθόλου μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος.
Η παγκοσμιοποίηση των αγορών, προσφέρει ακριβώς μεγάλες ευκολίες για τέτοια εγχειρήματα, σε σχέση με το περιφερειοκεντρικό παρελθόν. Οι αναπτυσσόμενες χώρες, καθώς και οι –κακώς- λεγόμενες χώρες του Τρίτου Κόσμου, για να προσελκύσουν κεφάλαια, χαλαρώνουν τους περιβαλλοντικούς κανόνες, καταργούν ή δεν θεσπίζουν πλαφόν κατώτερων μισθών και χαλαρώνουν την φορολογία στις πολυεθνικές επιχειρήσεις, για να διευκολύνουν τελικά την μεταπήδηση κεφαλαίων στις χώρες τους. Με τον τρόπο αυτό, η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, αντί να κλείνει μεγαλώνει επικίνδυνα, παίρνοντας σαν αντιπαροχή του ξεπουλήματος αυτού, μερικούς πόντους στην παγκόσμια κατάταξη των ρυθμών ανάπτυξης.
Η παγκοσμιοποίηση είναι μια θαυμάσια έννοια και πραγματικά θεωρώ ότι είναι μονόδρομος προς έναν παγκόσμιο πολιτισμό, ο οποίος όμως θα αγκαλιάσει όλες τις κουλτούρες του κόσμου και θα εξελιχθεί μέσα απ’ αυτές. H προσπάθεια επιβολής της κουλτούρας της ανεπτυγμένης δύσης σε έναν κόσμο που στην πλειοψηφία του έχει μάθει να σκέπτεται και να αντιλαμβάνεται την ζωή εντελώς διαφορετικά δεν μπορεί παρά να είναι λάθος και μονόπλευρη προσέγγιση με μοναδικό κριτήριο το δίκαιο του ισχυρού.
Συνεπώς, η προσπάθεια επιβολής μίας παγκόσμιας οικονομίας και τελικά, μιας παγκόσμιας κοινωνίας, δίχως ένα κανονιστικό πλαίσιο, μια παγκόσμια πλατφόρμα η οποία θα εξομαλύνει, αρχικά τις οικονομικές και κατ' επέκταση τις πολιτικό-κοινωνικές διαφορές των λαών του πλανήτη, το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο. Τα αποτελέσματα φάνηκαν στις 11 Σεπτεμβρίου και δυστυχώς, πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίζουμε να τα βλέπουμε. Είναι θλιβερό και απαράδεκτο, είναι από κάθε οπτική γωνία αποτροπιαστικό και καταδικαστέο, αλλά δεν θα έβλαπτε πέραν του πέλεκυ των κυρώσεων επί δικαίων και αδίκων, να ενέκυπτε η διεθνής κοινωνία και οι ισχυροί του κόσμου τούτου και στις βαθύτερες αιτίες των γεγονότων.
Όταν όμως κυριότεροι χρηματοδότες των Αμερικανικών κομμάτων είναι εταιρίες κατασκευής πολεμικών αεροπλάνων και υλικού, όπως η Lockheed Martin και η Boeing, πόσο άραγε μπορούμε να ελπίζουμε;
printer friendly version
στείλτε τη σελίδα με e-mail
