"There is goodness in every living thing"
Harper Lee, (από το μυθιστόρημα ‘To Kill a Mockingbird’)

Πριν μερικές μέρες κατέπεσε και νέο αεροπλάνο στο αεροδρόμιο Kennedy της Νέας Υόρκης. Δε θέλω να κάνω εκτιμήσεις, πόσο μάλλον να υπαινιχθώ ότι πρόκειται για ένα νέο τρομοκρατικό χτύπημα, ενώ αυτό ακόμα δεν έχει διασαφηνιστεί ούτε καν από τις 'παντογνώστριες' υπηρεσίες πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτειών (ε, θα 'χουνε κάποιο λόγο... κάποιο συμφέρον, ίσως;). Θα ήθελα να πιστέψω ότι έχουν λίγο συνετιστεί... Έχω κάποιες σκόρπιες σκέψεις να παραθέσω, που εμένα τουλάχιστον με κάνουν να αναρωτιέμαι για την ύπαρξη ή όχι αμεροληψίας που θα έπρεπε να μας διέπει όλους και πόσο μάλλον αυτούς που κυβερνούν τον κόσμο που ζούμε, καθώς και για το πού οδηγείται η ανθρωπότητα μετά τα πρόσφατα γεγονότα.

Με ανησυχεί το ότι, μετά από δύο μήνες βομβαρδισμών με κύριο σκοπό την εύρεση του Μπιν Λάντεν και αφού τουλάχιστον αυτός ο στόχος δεν επιτεύχθηκε, δε σταματάνε οι στρατιωτικές επιθέσεις. (Θα ήθελα από δω και στο εξής να αναφέρομαι σε κάθε είδους άσκησης βίας με τον όρο τρομοκρατία, μια και για μένα κάθε άσκηση βίας είναι τρομοκρατία, όμως θα συνεχίσω να αναφέρομαι με τους συνηθισμένους όρους για να μην παρερμηνευτούν αυτά που θέλω να πω, μια και έχω την εντύπωση ότι πολλοί όροι έχουν αλλάξει σημασία τα τελευταία χρόνια.) Όπως μπορεί να παρατηρήσει κανείς, το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου όντως ταρακούνησε την κυβέρνηση και την κοινή γνώμη των Ηνωμένων Πολιτειών, ωστόσο καθόλου δεν ανέκοψε την πορεία της πολιτικής τους και επέφερε τα χειρότερα. Κατά την ίδια λογική η στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και γενικότερα του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, καθόλου δε λειτούργησε ως χτύπημα κατά της τρομοκρατίας, αφού φαίνεται ότι το μόνο που θα καταφέρει είναι να εξεγείρει ακόμα περισσότερες εκδηλώσεις τρομοκρατίας και από άλλους λαούς ή ομάδες ατόμων που βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τις αναπτυγμένες χώρες.

Μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να φέρουν το Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ενώπιον του Δικαστηρίου της Χάγης. Γιατί τον Οσάμα Μπιν Λάντεν και την οργάνωσή του Αλ Κάιντα τους έχουν δικάσει εκ των προτέρων, τους έχουν κηρύξει ένοχους εκ των προτέρων, και γιατί κανείς δε σκέφτηκε ποτέ το γνωστό απόφθεγμα και βάση κάθε δημοκρατικού δικαστικού συστήματος "Κανείς δεν είναι ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου"; Διότι, δεν πιστεύω να υπάρχει κανείς που θα υποστηρίξει ότι, ακόμα κι αν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία για τους ενόχους της κατάρρευσης των δύο πύργων του World Trade Center στη Νέα Υόρκη, είναι δημοκρατικό το να τους κηρύττουν ένοχους χωρίς να έχει προηγηθεί μία, έστω και υποτυπώδης, δίκη.

Θα ήθελα για μια ακόμα φορά να υψώσω τη φωνή διαμαρτυρίας μου κατά της χρήσης κάθε είδους βίας υπό οποιουσδήποτε όρους, κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, με οποιαδήποτε μέσα, και κυρίως, με οποιοδήποτε έναυσμα. Περάσαμε τις 60 μέρες από την έναρξη των βομβαρδισμών στο Αφγανιστάν, και λυπάμαι που οι άνθρωποι συνηθίζουν στον πόλεμο και στη βία, έτσι που ακόμα και οι φωνές διαμαρτυρίας να λιγοστεύουν όσο περνάει ο καιρός. Είναι ενθαρρυντικό το ότι ακόμα και οι Αμερικανοί πολίτες αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν το πιο πιθανό είναι να εξεγείρει και να πολλαπλασιάσει τα τρομοκρατικά χτυπήματα παρά να συνεισφέρει έστω και στο ελάχιστο στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Έχουν αρχίσει να γίνονται πορείες διαμαρτυρίας κατά του πολέμου και στις ΗΠΑ, ενώ ψυχολογικά τείνουν να αισθάνονται όπως για τον πόλεμο του Βιετνάμ ή του Κόλπου, μια και από το έμψυχο δυναμικό που συμμετέχει ενεργά στον πόλεμο είναι ήδη πολλές οι ζωές που έχουν χαθεί. Άκουσα τις προάλλες ότι ένας νέος κύκλος πιο πυκνών και πιο έντονων αεροπορικών επιθέσεων αρχίζει.. Τι θέλουν να αποδείξουν οι κυβερνήσεις που συμμετέχουν; Τα τσιράκια των Ηνωμένων Πολιτειών...

Τον πρώτο καιρό μετά την κατάρρευση των δύο πύργων σκεφτόμουν ότι ναι μεν Αμερικανοί πολίτες ήταν αυτοί που έχασαν τη ζωή τους, όμως έφταιξαν για την αδιαφορία που έδειχναν σε κάθε στρατιωτική επέμβαση που προωθούσε η κυβέρνησή τους. Τα τελευταία στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι οι Αμερικανοί πολίτες, καθώς και οι πολίτες άλλων πλούσιων και αναπτυγμένων χωρών που παλιότερα θεωρούσαν ότι δεν τους αφορούσαν οι στρατιωτικές επεμβάσεις των πολεμικών δυνάμεων των χωρών τους σε ‘μακρινούς τόπους’, τώρα συνειδητοποιούν το ανώφελο αυτών των επεμβάσεων και τίθενται υπέρ της παύσης τους. Ακόμα και οι κυβερνήσεις των συμμάχων των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ ελαχιστοποιούν τις δηλώσεις τους του στιλ “Οι στρατιωτικές επεμβάσεις είναι το όπλο μας για την καταπολέμηση τρομοκρατίας”, αφού βλέπουν ότι μέσα σε δύο μήνες βομβαρδισμών η πρόοδος είναι μηδενική και οι απειλές από τον Οσάμα Μπιν Λάντεν για περαιτέρω τρομοκρατικά χτυπήματα πολλαπλασιάζονται, και σε περίπτωση πραγματοποίησής τους θα είναι ακόμα πιο καταστροφικά για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη μας.

Ωστόσο, σε χώρες όπου ευθύς εξαρχής υπήρχαν τέτοιες φωνές διαμαρτυρίας, αυτές λιγοστεύουν σιγά-σιγά. Και μιλάω για χώρες σαν τη δική μας, των οποίων το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών γενικά τίθενται κατά των ανά τον κόσμο στρατιωτικών επεμβάσεων. Αυτό βέβαια με κάνει πολύ υπερήφανη ως Ελληνίδα. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι τον τελευταίο καιρό βλέπω να ελαχιστοποιείται η αναφορά στον πόλεμο στο Αφγανιστάν στις συζητήσεις της παρέας, λιγοστεύουν οι συζητήσεις στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση. Σε τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων πριν από δύο εβδομάδες δεν υπήρχε ούτε μία πρόταση που να αναφέρεται στο βομβαρδισμό του Αφγανιστάν. Ακόμα και στα site στο Internet, έχουν μειωθεί σε μεγάλο βαθμό οι συμμετοχές σε fora σχετικά με τη στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν. Αυτό δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο παρά το ότι συνηθίζουμε στον πόλεμο, τον θεωρούμε σαν κάτι δεδομένο, πράγμα που αν μη τι άλλο εμένα μου φαίνεται ανησυχητικό.

Δε θέλω να φτάσω στο σημείο να πω ότι, όπως οι Αμερικανοί πολίτες έφταιξαν με την αδιαφορία που δείχνουν στο τι κάνει η κυβέρνησή τους έξω από τα σύνορα της χώρας τους, έτσι και οι Έλληνες πολίτες με τη σειρά τους θα έχουν κι αυτοί το μερίδιό τους στο φταίξιμο για κάθε είδους τρομοκρατική επίθεση και κάθε είδους στρατιωτική επέμβαση. Και οι δύο αυτοί τρόποι άσκησης βίας χειρίζονται ως μέσα εκφοβισμού πολιτών, ομάδων πολιτών και κυβερνήσεων χωρών, άρα και οι κοινώς αναφερθείσες τρομοκρατικές επεμβάσεις αλλά και οι κοινώς αναφερθείσες στρατιωτικές επεμβάσεις είναι μέσα για να επιβληθεί ο φόβος, να κυριαρχήσει ο τρόμος, γεγονός που αυτόματα δίνει την ετυμολογία του όρου ‘τρομοκρατία’. Έτσι οδηγούμαστε σε ένα ευρύτερο περιβάλλον όπου επικρατεί ο τρόμος και συνεπώς η ανασφάλεια πολιτών και κρατών.

Αν σταματήσουμε να μιλάμε, να συζητάμε, να διαφωνούμε και να συμφωνούμε για ό,τι κακό συμβαίνει πάνω στη γη, θα είναι σα να αποδεχόμαστε ως φυσικό επακόλουθο της ύπαρξής μας την άσκηση τέτοιων βίαιων τεχνικών αντιμετώπισης κρίσεων. Να συνηθίζουμε στον πόλεμο, στο φόβο, στην ανασφάλεια. Να θεωρούμε ότι η ζωή συνεπάγεται τον τρόμο, τη δυστυχία, την προκατάληψη. Και κάθε παιδί που από εδώ στο εξής θα γεννιέται, να μην μπορεί να δει ή έστω να σκεφτεί την πιθανότητα όλα αυτά να είναι παράλογα. Αν οι σκέψεις μου είναι σωστές, φοβάμαι για τον κόσμο που ζούμε, σε ποια σκοτάδια οδηγείται, πώς θα αλλάξει η λογική μας, οι νόμοι μας, ο ορισμός του τι είναι δίκαιο και τι άδικο, οι κανόνες ηθικής, η παιδεία, η διαπαιδαγώγηση... Σαν από τώρα να φαντάζομαι έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα σταματήσουν να φοβούνται μήπως και φοβηθούν, γιατί απλούστατα ο φόβος θα είναι κάτι μόνιμο. Να ζούμε με τον πόλεμο, σα να είναι ο σύντροφος της ανθρώπινης ύπαρξης και όχι ο εχθρός της ζωής... Και ποιο είναι περισσότερο αναφαίρετο και ύψιστο δικαίωμα από την ίδια τη ζωή...

D P ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ Άλλα άρθρα της