| Κείμενο |
Παρακολουθώντας τις εξαγγελίες του Γιώργου Παπανδρέου, στην πορεία του προς την εκλογή του ως αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, δεν κρύβω πως με διακατέχουν οικία συναισθήματα ανάμικτης αγαλλίασης αλλά και απογοήτευσης.
Αγαλλίασης γιατί ακούω θέσεις που ήταν και δικές μου θέσεις σε όλη μου τη ζωή. Πάντα πίστευα πως ένας τόπος, ένας λαός, πάει μπροστά όταν συμμετέχει στις αποφάσεις, όταν νιώθει αλλά και είναι πραγματικά υπεύθυνος για τις διάφορες εξελίξεις γύρω του και όχι απλά θεατής.
Αλλά και απογοήτευσης γιατί μέχρι τώρα διαπιστώνω καθημερινά πως αυτός ο λαός δεν δείχνει πραγματικά να επιθυμεί κάτι τέτοιο. Το αντίθετο, δείχνει να αποστρέφεται και τη σκέψη ακόμα. Όποιος διαφωνεί, ας αναλογιστεί πόσο εύκολα όλοι μας βρίσκουμε ενόχους και «υπευθύνους» για όλα τα στραβά γύρω μας, αλλά πόσο δύσκολα αναγνωρίζουμε την ευθύνη μας ή αναλαμβάνουμε πρωτοβουλία σε οποιαδήποτε οργανωμένη αλλά και σε βάθος προσπάθεια, χωρίς να απογοητευτούμε εύκολα. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Ακριβώς, όλους εμάς!
Έχετε δει ποτέ στην υπόλοιπη Ευρώπη να κλαίνε και να οδύρονται οι πάντες για όποιο κακό τους βρει και να καταγγέλλουν την κυβέρνηση ακόμα και για το ότι... έβρεξε πολύ και έγιναν πλημμύρες;!!! Και μην μου πείτε πως έξω δεν είναι βουλωμένα τα φρεάτια λ.χ.! Δεν μιλώ για τις ευθύνες της πολιτείας που είναι αναγνωρισμένες. Μιλώ για την στάση του πολίτη, του απλού ανθρώπου απέναντι στην αναποδιά, στη δυσκολία. Δυστυχώς φοβάμαι πως ακόμα μεταφέρουμε μέσα μας «ραγιαδισμό», «κακομοίρικη» νοοτροπία κλάψας και ζητιανιάς...
Δεν ξέρω αν αυτή η πρόταση του αυριανού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ είναι εύκολα παραμετροποιήσιμη. Δεν ξέρω αν είναι καν ειλικρινής! Πολύ αμφιβάλλω όμως για το κατά πόσο οι Έλληνες είναι έτοιμοι να την αγκαλιάσουν, να την στηρίξουν. Και δεν μιλώ για τον αρχικό ενθουσιασμό: αυτός μας περισσεύει πάντα!!! Μιλώ για το μετά, για την ουσία του πράγματος: για το πραγματικό ενδιαφέρον όλως μας να λάβουμε μέρος σε μία πραγματικά «πολυσυμμετοχική» διακυβέρνηση. Σε κάτι δηλαδή όπου θα πρέπει, επιτέλους, να συμμετέχουμε πραγματικά ενεργά και με υπεύθυνη στάση, όχι απλώς λέγοντας την γνώμη μας, έτσι, για να ακουστούμε, αλλά όπου θα πρέπει να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες και επίσης να εκτελούμε κάποιες υποχρεώσεις. Αυτό θα πει συμμετοχή, όχι εύκολα λόγια εξ αποστάσεως, ή αλλιώς «του καναπέ»! Παραφράζοντας παλαιότερο σλόγκαν, θα έλεγα «Αγαπάς τη συμμετοχή; Απόδειξη!»!
Και εν τέλει, η συμμετοχή του καθενός δεν είναι μόνο υπόθεση διακυβέρνησης της χώρας, όπως πολύ σωστά είπε ο κύριος Παπανδρέου. Είναι κάτι που μπορεί και πρέπει να συμβεί παντού, σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής όλων μας. Με άλλα λόγια, υπεύθυνοι και ενεργοί πολίτες! Πρέπει επιτέλους να βγάλουμε από πάνω μας αυτόν τον «ατομικισμό» που μας διακρίνει και να αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε τις γνώσεις του και τις δυνάμεις που έχει Ο ΚΑΘΈΝΑΣ από μας, για το καλό ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ, αλλά και το καλό ΟΛΩΝ επίσης! Άλλωστε δεν μπορεί να τα ξέρει όλα ένας κάθε φορά, χρειάζονται συνεργασίες!
Σε αυτό το μήκος κύματος θα αναφέρω αυτό που αποτελεί την κεντρική μου σκέψη τα τελευταία χρόνια και μία από τις βασικές μου «θέσεις» στον τρόπο σκέψης μου ανέκαθεν. Μία πρόταση δηλαδή πρακτικής εφαρμογής αυτού του «πολυσυμμετοχικού» μοντέλου. Ένα παράδειγμα, αυτό της «πολυσυμμετοχικής εταιρείας». Δεν αναφέρομαι στον κλασσικό ορισμό, ανώνυμη εταιρία δηλαδή, εισηγμένη στο χρηματιστήριο ή κάτι ανάλογο. Αναφέρομαι στην σύσταση εταιρείας από απλούς νέους, οι οποίοι έχουν κοινά οράματα να δημιουργήσουν, να πάνε μπροστά. Και δυστυχώς η αντιμετώπιση που είχα όλα αυτά τα χρόνια εξηγώντας την ιδέα μου στους γύρω μου ήταν τέτοια, που με κάνει να αμφιβάλλω για την επιτυχία και της ιδέας του Γιώργου Παπανδρέου. Λίγο αυθαίρετο θα μου πείτε. Όταν όμως μία ιδέα που πιθανή επιτυχία της θα μας «βγάζει χρήμα» εν τέλει, φοβίζει ή αφήνει τους περισσότερους αδιάφορους, πώς να περιμένω πως, μία ιδέα, που θα έχει ως αποτέλεσμα ούτε καν το οικονομικό όφελος αλλά, «απλώς», την καλύτερη ποιότητα ζωής όλων, όχι μόνο της δικής μας, θα έχει επιτυχία στην ελληνική κοινωνία; Την κοινωνία την απαίδευτη στη λογική της συνυπευθυνότητας;
Θα επανέλθω με αναλυτικό άρθρο για την ιδέα μου περί «πολλυσυμετοχικής επιχειρηματικής προσπάθειας». Άλλωστε, είναι κάτι που με ενδιαφέρει απόλυτα, όπως ήδη εξήγησα λίγο πριν. Μέχρι τότε, απλώς αναλογιστείτε τα παραπάνω. Σας φαίνονται «καταστροφολογικά», «μίζερα», «μισελληνικά» μήπως; Μακάρι να είναι απλώς έτσι, για το καλό όλων μας!!! Πολύ φοβάμαι όμως -όπως και η ανταπόκριση στο επόμενο άρθρο μου που μόλις προανέφερα ενδεχομένως να αποδείξει- πως μάλλον τα παραπάνω απλώς αποτελούν την πικρή αλήθεια...
Ελπίζω να μην σας κούρασα με αυτές μου τις απόψεις και να τις βρήκατε ενδιαφέρουσες, να σας βοηθήσουν να σκεφτείτε βαθύτερα. Άλλωστε κάτι τέτοιο είναι υπέρ της αρχής της «πολλυσυμετοχικής διακυβέρνησης»!!! :-)
|
